تصویری که ما از خود داریم در ذهن، روابط ما را می سازد. اگر خود را موجودی زشت و ناتوان و خموده می بینیم، طبعا راضی هستیم به جفت شدن با موجوداتی مثل خودمان. کسی هم اگر آمد که زیبا و توانا و راست قامت دیدیم اش، دست و پا لرزان، شیفته و حیران، به دنبال اش روان، تن می دهیم به هر خفتی که کنارش بمانیم.
همه ما بسته هایی هستیم از خوبی ها و بدی ها. هرکسی نقصان هایی دارد و مزیت هایی. اما بی تردید، یکایک ما، بسته های یکتا و بی مانندی هستیم. وقتی چیزی بی همانند است، قیمت هم ندارد. ما چنین ایم اما شگفت که گاهی در درون، خود را بی مقدارترین می بینیم. و آن که خود را حقیر بپندارد، حقیرتر می شود هر روز.
قانون عزت نفس این است: باور داشته باش که هر انسان، موجودی است بی نظیر و بی قیمت. خود را چنین ببین و دیگری را هم.
با این نگاه، رابطه، می شود یک انتخاب از میان هزاران. می شود پیوندی که شهد برابری را در کام می ریزد و ارزشمندی آدمی را روزافزون می کند.
نگاهی دیگر هم هست: «من بی ارزشم و بیچاره ام و وابسته ام و باز خوب است یکی هست کنارم، وگرنه چه خاکی به سر می کردم؟» چرخه ای معیوب از حقارت روزافزون.