ازدواج تصمیمی است به غایت دشوار. به عنوان یک زوج درمانگر، که می دانم گاهی طلاق درمان است می گویم: اگر خوب ازدواج نکنید، طلاق تان هم خوب نخواهد بود.
چاره ای نیست. هنگام تصمیم برای ازدواج، چشم هایتان را باز کنید. اگر با چشم بسته، با چشم عاشق، با چشم ظاهربین، در قامت یک قمارباز ازدواج کردید، گمان نکنید هروقت خواستید می توانید راحت خلاص شوید.
این را فقط درباره زنان نمی گویم که قانون ازدواج کارشان را سخت کرده. باورم این است که قانون، مسأله نیست. با وجود همه محدودیت های قانونی، از یک مرد سالم، یک مرد بی عقده، یک مرد بی مساله، می شود آسان جدا شد.
اما وقتی با یک آدم بیمار، یک گرفتار اختلال شخصیت، یک آدم مسأله دار ازدواج کردید، او برای طلاق هم شما را آزار خواهد داد، حتی اگر مرد باشید. جدایی از یک آدم مسأله دار، شاید به اندازه زندگی کردن با او، رنجبار باشد.
پس اگر دیدید همسری دارید که هنگام طلاق، متمدنانه و آدمیزادوار برخورد می کند، جنگ نمی کند و زخم نمی زند، مسئولیت اشتباهش را می پذیرد و طلبکار نیست، به درستی تصمیم تان شک کنید: این آدم احتمالا سالم است. آدم سالم کیمیاست. واقعا با او نمی توانید زندگی کنید؟