این روزها که در تدارک برگزاری دوره آموزشی «پیوند شادان» هستم و می دانید که یک کارگاه ۳۶ ساعته برای انتقال دانش و مهارت هایی است که برای یک ازدواج خوب ضروری است، موضوعی فکرم را مشغول کرده.
خیلی ها از هزینه کارگاه ابراز نارضایتی می کنند. می گویند ما می خواهیم شرکت کنیم اما برای چنین کارگاهی، مثلا ساعتی فلان تومان زیاد است.
این جور بازخوردها وادارم کرد مثلا از چند مدرس زبان، آمار بگیرم که هزینه آموختن زبان انگلیسی در یک کلاس ۱۰-۱۵ نفره ساعتی چقدر است و دیدم رقم ما از آنها کمتر هست، که بیشتر نیست.
بعد فکر کردم کسی که وارد وادی ازدواج می شود، با این اوضاع و احوال اقتصادی، چند ده میلیون تومان باید صرف مراسم و مخلفات نامزدی و عقد و عروسی و رسم و رسومات مربوطه کند؟ هزینه های دیگر مثل جهیزیه و خریدهای عروسی به کنار... و هزینه شرکت در کارگاهی که قرار است به آدمها بیاموزد چطور می شود «شادان» و خرسند و رضایتمند رابطه زناشویی را آغاز کرد، یک صدم هزینه مراسم های عروسی هم نیست. و بازهم آدمها دلشان نمی آید برای یاد گرفتن و بهتر شدن زندگی شان پول خرج کنند.
یادم آمد وقتی در مطبوعات بودم، پول یک مجله ۱۰۰ صفحه ای با ورق گلاسه و محتوا و گرافیک و عکسهای تولیدی با کیفیت عالی، به اندازه یک نان سنگک دورو خشخاشی بود و هیچ کس نمی گفت نان سنگک چرا گران است، اما همه می گفتند مجله را چرا گران کرده اید؟!
نمی توانم متاسف نباشم از اینکه در جامعه ای زندگی می کنم که آموزش برایش اولویت نیست و مردمش عادت ندارند برای رشد، برای کسب دانش و برای ارتقای کیفیت زندگی هزینه کنند. در عوض برای سفر ماه عسل آنتالیا هزینه می کنند و بعد از مدتی، وقتی زندگی مشترک زهرمار شد، مراجعه می کنند به مشاور. تازه اگر آن موقع فکر نکنند که هزینه مشاوره هم سنگین است و بهتر است همان جور در مرداب زندگی مشترک دست و پا بزنیم تا برای درمان هزینه کنیم!
وقتی نتوانیم اولویت ها و ارزشهایمان را تشخیص بدهیم، زندگی مان می شود مثل زندگی هلندی سرگردان. ناخدای کشتی ارواحی که گرفتار طلسمی شیطانی است. طلسمی که باعث می‌شود این کشتی برای همیشه در دریاها سرگردان باشد و هیچ‌گاه لنگر نیندازد.
سپاس از همراهی شما! مشتاق هستیم نظر شما را درباره این مطلب بدانیم. اگر عضو سایت نیستید اینجا ثبت نام کنید.
*پس از عضویت برای ارسال دیدگاه از منوی ورود به سایت وارد شوید.