پزشکان چه می گویند؟ عمه درمانگران چه؟
پرسش: قرص های جلوگیری از بارداری برای زوجی که تازه ازدواج کردن و میخوان به عنوان یک راه پیشگیری از بارداری ازش استفاده کنن بعدا برای باردار شدن مشکل ایجاد میکنه یا نه مشکلی نداره؟ اگه مثلا سه سال متوالی قرص مصرف بشه چی؟ چون بعضیا میگن خوردن قرص باعث میشه بعدا برای باروری اختلال ایجاد کنه. تو روند قاعدگی که مشکلی ایجاد نمیکنه؟
سوال بعدیمم اینه از زمانی که شروع به مصرف قرص میشه از همون روز از بارداری جلوگیری میشه یا باید چند روز از مصرف قرصا بگذره؟
سوال بعدیمم اینه: بهترین قرص پیشگیری از بارداری کدوما هستن؟
در پایان هم لطفا بگید قرص یه روش خوبی برای پیشگیری از بارداری هست یا شما توصیه نمیکنید؟
پاسخ دکتر شکیب :
۱- دو دیدگاه در مورد قرص های پیشگیری از بارداری وجود دارد: دیدگاه عمه درمانی، و دیدگاه علمی. درمیان عمه درمانگران، در این مورد اختلاف هست. عده ای می گویند: «بخور عمه جان. دختر فلانی چند سال قرص خورد و حالا هم یک پسر کاکل زری دارد.» عده ای هم می گویند: «یک وقت نخوری عمه جان. دختر فلانی شش ماه قرص خورد و دیگر بچه اش نشد!»
دیدگاه علمی اما می گوید: هیچ شواهدی وجود ندارد که قرص های پیشگیری از بارداری باعث ناباروری شوند. اما می دانیم که در حالت طبیعی هم، با افزایش سن یک خانم، احتمال مشکلات باروری بیشتر می شود. خیلی وقتها، مشکلی از قبل وجود دارد و خانمی از آن بی خبر است و مدتی قرص می خورد و وقتی تمام شد و می خواهد باردار شود و نمی شود، می اندازد گردن قرص ها.
۲- حتی اگر چند سال هم قرص پیشگیری از بارداری مصرف شود، بعد از قطع قرص ها، اغلب ظرف یک ماه، تخمدان ها به سیستم سابق برمیگردند. مگر اینکه اختلال عملکردی از قبل وجود داشته باشد.
۳- اگرچه از همان دوره اول مصرف، داروها کارشان را می کنند، اما برای اطمینان، عده ای از متخصصان توصیه می کنند در سیکل اول مصرف داروها، از یک روش پیشگیری دیگر مثل کاندوم هم استفاده شود.
۴- ما نه فقط در مورد قرص، که در مورد کل روش های پیشگیری از بارداری، بهترین و بدترین نداریم. هر زوج، با توجه به شرایط خودشان، و با مشورت با پزشک یا ماما، روش خود را انتخاب می کنند. در مورد داروها هم، نسل سوم قرص های پیشگیری از بارداری، مثل یاز، یازمین، بلارا، مارولون و... همه عوارض کمتری از قرص های قبلی دارند.
۵- قرص های پیشگیری از بارداری، قطعا یک روش مناسب و قابل اطمینان است و صدها میلیون زن ظرف چند دهه اخیر از آنها استفاده کرده اند. البته که برای مصرف هر دارویی، باید با پزشک مشورت کنید. عمه درمانگرها، فقط یک حکم را برای همه صادر می کنند: بخور یا نخور. اما پزشک شرایط شما را می بیند و با توجه به آن، به شما مشورت می دهد.
موسسه «گالوپ» مدال طلای عصبانی ترین مردم دنیا را به گردن ایرانیان آویخته است. حالا ما ظاهرا علاوه بر آلودگی هوا، پول شویی و مصرف نوشابه، در «خشم» هم رتبه اول دنیا را داریم.
گالوپ «خشم» را چطور ارزیابی و درجه بندی می کند؟ از نگاه گالوپ، هر قدر افراد «تجربه های منفی روزانه» بیشتری داشته باشند «خشمگین» تر تلقی می‌شوند. ناکامی، خشم و پرخاشگری می آورد.
یک مثال ساده: از ۸۰ میلیون جمعیت ایران تنها ۲۲ میلیون نفر شاغل هستند و این یعنی اغلب یک نفر کار می کند تا هزینه‌های چند نفر دیگر را تامین کند، آن هم در شرایطی که پول درآوردن، بیش از هر زمان دیگر سخت شده. از آن سو، آن ۵۸ میلیون نفر نگاه دوخته بر دستان آن ۲۲ میلیون هم، اغلب ناکام اند، چون آنچه انتظار دارند به آنها داده شود، داده نمی شود. و اگر خودشان هم بخواهند به جمع مولدان درآمد بپیوندند، اشتغال نیست. اقتصاد ما سالهاست زمینگیر سیاست شده. و نتیجه این «اپیدمی ناکامی» جز عصبانیت می تواند باشد.
رکود و نابسامانی اقتصاد، تصمیم برای ازدواج و تشکیل خانواده را هم دشوارتر می کند. پس، نیازهای عاطفی و جنسی افراد هم آن طور که شایسته است، پاسخ نمی گیرد. ناکامی روی ناکامی.
محدودیت ها و بایدها و نبایدهای اجتماعی و فرهنگی هم که قربانش بروم. فرض ما این است که همه چیز ممنوع است، مگر وقتی که نتوانیم جلوش را بگیریم. شاید گمان کنیم این راهبرد «من تن به زور نمی دهم، مگر اینکه زورش خیلی زور باشد» راهبردی احتیاطی و عقلانی است؛ اما نه. نمی بینیم که این حجم محدودیت، انبان ناکامی مردمان را انباشته تر می کند، و ناکامی، خشونت و عصبیتی می آورد که ممکن است دودمان ما را به باد دهد.
ما آدمیزادگان، نیاز داریم حس کنیم سرنخ زندگی مان، دست خودمان است. انقلاب ۵۷ هم با شعار «استقلال، آزادی» پیروز شد. ۴۰ سال بعد، بد نیست از خودمان بپرسیم: آیا ما این احساس آزادی را با خود داریم؟ آیا مردی که مجبور است سه شیفت کار کند تا چرخ زندگی اش را بچرخاند، احساس آزادی و استقلال دارد؟ آیا دختری که با نگرانی از گشت ارشاد به خیابان می آید، می تواند احساس استقلال و آزادی داشته باشد؟ آیا در فضایی پرتنش و پر از دشمنی با دنیا می توان احساس آزادی و استقلال داشت؟
وقتی نیازهای اساسی آدمیزاد (به گفته گلاسر، نیاز به بقا، نیاز به عشق، نیاز به موفقیت، نیاز به آزادی، نیاز به تفریح) برآورده نشود، آدمیزاد پرخاشگر می شود. ما هم آدمیزادیم. مگر نه؟
- سپاس از همراهی شما! مشتاق هستیم نظر شما را درباره این مطلب بدانیم. اگر عضو سایت نیستید اینجا ثبت نام کنید.
*پس از عضویت برای ارسال دیدگاه از منوی ورود به سایت وارد شوید.