این روزها خیلی از خانم های جوان دغدغه جدیدی در زندگی شان پیدا کرده اند: آلت تناسلی من زیبا نیست! چه باید بکنم؟
گویا تعداد خانم هایی که وقتی جلوی آینه حمام می ایستند دچار اضطراب می شوند، روز به روز در حال افزایش است. از یک جهت اسباب خوشحالی است و حکایت می کند از یک جور خودآگاهی. گذشته آن روزگاری که خانم ها سال به سال، خودشان را نگاه هم نمی کردند. اما از آنجا که ما تخصص خوبی داریم در افتادن از آن طرف بام، حالا دختران جوان مان، بیش از حد حساس شده اند به ظاهر اندام های جنسی شان. و کاش به سلامت این اندام ها هم، به همین اندازه اهمیت می دادند.
خیلی ها می پرسند برای تغییر رنگ پوست ناحیه ژنیتال شان چه باید بکنند. خیلی ها از اینکه لبیاهاشان بزرگ است یا قرینه نیست نگرانند و از شرایط و قیمت و عوارض جراحی های زیبایی می پرسند. از همه جالب تر عده ای هستند که فکر می کنند اگر لبیاهاشان بزرگ شده و تغییر رنگ داده، از عوارض خودارضایی است. گویا اگر هر اندامی را «بمالند»، بزرگ می شود. (و مگر این همه تبلیغات در اینترنت و ماهواره نیست که برای بزرگ شدن پستان ها و آلت تناسلی مردان همین روش های «مالشی» را توصیه می کند؟)
از آنجا که همیشه پای یک مرد در میان است، در این اپیدمی میل به زیباسازی و جوان سازی و درواقع «دختر بچه سازی» اندام تناسلی زنان، شوهران عزیز هم نقش مهمی دارند؛ وقتی که با انتقادان و پیشنهادات سازنده شان، این ایده ها را در ذهن همسرانشان می کارند. هرچقدر پولدارتر و دست و دلبازتر باشند، راحت تر می توانند اظهار نظر می کنند؛ و هستند مردان مقتصدی که دهان شان بی موقع باز نمی شود، مبادا که ترک بردارد، چینی نازک کیف پولشان.
این گرایش از کجا آمده؟ بخشی از آن، به نظر می رسد که «جهانی» است. در آمریکا هم (که به طرز عجیبی جامعه ما به آن شباهت دارد) این جراحی ها افزایش یافته و قاعدتا دلیلش را باید در الگوسازی رسانه ها جستجو کرد. پورن استارها دارند در این زمینه به مردم دنیا خط می دهند و چقدر باعث تاسف است.
اما بخش دیگری از این گرایش را باید در فرهنگ خودمان جستجو کنیم. این ایده را چند روز قبل، در جلسه ای، از آقای دکتر فرشید مرادیان شنیدم. دقت کرده اید که زنان و مردان ما در ایران، چقدر علاقه دارند به اپیلاسیون؟ اپیلاسیون ناحیه تناسلی چه می کند جز شبیه کردن اندام های تناسلی زنان، به کودکان؟ و این را بگذارید کنار تاریخ گرایش های جنسی در ایران و داستان مغ بچگان و…
بگذریم. به هرحال، آنچه دارد اتفاق می افتد، اگرچه برای همکاران محترم جراح زنان و جراح پلاستیک اتفاق خوبی است؛ اما برای جامعه مان، تردید دارم.
من که به همه دختر خانم هایی که از من در این باره مشورت می خواهند، می گویم این کار را نکنید. می گویم این تفاوت های فردی آدمهاست و نباید خودتان را شبیه دیگران کنید. می گویم این تفاوت داشتن با بقیه را دوست داشته باشید؛ همین که هستید را دوست داشته باشید. می گویم تقریبا هیچ اندیکاسیون پزشکی برای جراحی لابیاپلاستی وجود ندارد. می گویم دیده ام کسانی را که بعد از این جراحی، مثل چی پشیمان شده اند و دیگر کاری از دستشان ساخته نبوده. می گویم «بالغ» باشید.
اما نمی دانم چقدر این نصیحت ها به گوش «کودک» ذهن این خانم های جوان می نشیند. همان طور که نمی دانم «والد» ذهن مردان شان، از شنیدن این حرف ها، چه حسی پیدا می کند.