در قرآن، آیه ای هست که همسران را به لباس آدمیان تشبیه می کند. وجوه شبه بسیار است؛ اینکه همسران زینت اند و عیب پوشند و...
وجه شبه دیگر می تواند این باشد: آدمی، لباسی را برمی گزیند که اندازه اوست. پس در انتخاب همسر هم، متناسب بودن، شرط است.
البته ما گاهی اگر چاقیم، لباسی را انتخاب می کنیم که کمی تنگ تر است که چاق تر نشانمان ندهد، و برعکس. یعنی «تا حدی» می شود آگاهانه عدم تناسب را برگزید.
یک مرد درونگرا، می تواند همسر زنی باشد که کمی برونگراتر است؛ اما نه زنی که بسیار معاشرتی و خونگرم و اجتماعی است. هردو در چنین رابطه ای آزار می بینند.
همچنان است برای زنی که کمالگراست و می تواند مردی را انتخاب کند که کمی بی خیال و سرخوش است، اما نه مردی که «کوالا» ست.