کسایی که دستشون خالیه و میخوان بیان مشاور باید چه کنن؟ کسایی که تو زندگیشون مشکل دارن و به این نتیجه رسیدن که باید به مشاور مراجعه کنن باید چیکارکنن؟ خدایی فکرنمیکنن مثلا ساعتی ۱۰۰ تومن زیاد باشه؟ فکرنمیکنین حالا اونی که نداره یه جلسه رو به زور پولشو جور میکنه ولی مشاوره که با یه جلسه حل نمیشه و برای جلسه بعدش باید چیکارکنه؟
من منکر این نیستم که شما درسشو خوندین و برای رسیدن به این علم تلاش کردین ولی فکرنمیکنین اگر منصفانه تر باشه بهتر نیس؟اونوقت همه میگن به مشاور مراجعه کنین برای مشکلاتتون ولی بااین هزینه ها همه ترجیح میدن یا بسوزن و بسازن یا کارو یه سره کنن و طلاق بگیرن. میدونین اگه یکی مشکل داشته باشه و مجبور باشه ۱۰جلسه بیاد پیشتون میشه یک ملیون تومن. فکرکنم زیاد باشه.
پاسخ دکتر شکیب:
اولا: مساله ای که گفتین به صورت کلی، در مورد همه درمان ها صادقه و نه فقط مشاوره و روان درمانی. شما در سال ۹۵ در تهران یا سایر شهرهای بزرگ به هر متخصصی در بخش خصوص مراجعه کنین برای یک ویزیت معمول که در شرایط استاندارد ۲۰ دقیقه طول میکشه، حدود ۴۰ تا ۵۰ هزار تومان می پردازین که در مقایسه با هزینه های رایج مشاوره، خیلی بالاتره. البته که همکاران یا اساتیدی هم هستند که ساعتی ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار تومان برای مشاوره دریافت می کنند؛ اما گمان کنم هزینه مشاوره در تهران به صورت متوسط، در سال ۹۵ حدود همون ساعتی ۱۰۰ هزار تومان باشه که رقم غیر معقولی نیست. مقایسه می کنم با مشاغل خدماتی دیگری مثل تعمیرات اتوموبیل که شما در اون، تقریبا همین دستمزد رو پرداخت می کنین، به فردی که فاصله تخصص او با یک متخصص پزشکی یا یک درمانگر متخصص از زمین تا آسمانه.
ثانیا: مثل بخش درمان در حوزه سلامت جسمی که هزینه های سنگینی داره و برای همین، سیستم های بیمه و بخش دولتی نقش مهمی در اون ایفا می کنن، در حوزه درمان های سلامت روان هم، باید نظام سلامت طوری طراحی شده باشه که دسترسی عموم مردم به این خدمات فراهم بشه. البته که بالاخره بعد از سالها، دولت آقای روحانی داره این اقدام بزرگ رو اجرایی می کنه و هزینه های مشاوره و روان درمانی هم داره به سبد بیمه های درمانی اضافه میشه. همچنین مراکز مشاوره و روان درمانی دولتی و دانشگاهی هستند که تعرفه های پایین تری نسبت به بخش خصوصی دارند و شما از اونها هم می تونین استفاده کنین. در یک سیستم ایده آل، انتخاب شماست که برای دریافت خدمات به بخش خصوصی مراجعه کنید یا دولتی و طبیعتا هزینه های اونها با هم متفاوته.
ثالثا: متاسفانه در حوزه سلامت جنسی، باید بپذیریم هنوز چاره اندیشی نشده و حتی هنوز مساله رو به رسمیت نشناخته اند و برای همین، برای درمانگری جنسی، احتمالا شما فقط گزینه های محدودی دارید برای بهره گیری از متخصصان در بخش خصوصی. اما نکته اینجاست که معمولا درمان های جنسی، برخلاف اونچه شما گفتید، نیاز به جلسات طولانی و پیوسته ندارن. اتفاقا متوسط فواصل جلسات ما برای درمانگری جنسی (و نه زوج درمانی، چون برای اون گاهی در اوایل کار نیاز داریم به جلسات هفتگی) حدود سه هفته تا یک ماه هست. حالا سوال من اینه: آیا هزینه ماهی ۱۰۰ هزار تومان، اون هم نهایتا تا چند ماه، برای اینکه شما زندگی مشترک تون رو نجات بدین یا به حالت ایده آل نزدیک کنین، انقدر سنگینه که می فرمایید یک عده ترجیح میدن برن طلاق بگیرن چون پولشو ندارن؟!
معتقدم مساله در اغلب موارد، این نیست که آدمها نمی تونن این پول رو پرداخت کنن. اونها باور ندارن که مساله مهمه و طبیعتا فکر میکنن ارزش هزینه کردن نداره. مرد یا زنی که سالها به یک شکل خاص روابط جنسی شون پیش رفته و هیچ وقت هم راضی نبودن، اما همیشه هم فکر کردن «همینه که هست» و حالا کسی مثل دکتر شکیب میاد میگه که میشه اوضاع رو بهتر کرد؛ آیا به همین راحتی و با خوش بینی، حاضرند که ۱۰۰ هزار تومان هزینه کنند و تازه با یک دنیا شرم و احساس گناه مراجعه کنن به کلینیک؟ اینجاست که ما مساله داریم.