همسرم تمایل به همجنس داره چه کنم؟

من ۳۳سالمه. ۹ ساله ست که ازدواج کردم. بعد از زایمان که سزارین بود و چهار سال ازش میگذره تا حدود یک ماه پیش تعداد رابطه های زناشوییم خیلی کم بود به صورت گاهگاه اونم بدون لذت و در طی این چهار سال شاید ده بار هم اتفاق نیفتاد. در این مدت همسرم درگیری کاری و ذهنی فراوان داشت و با خانواده من هم مشکل داشت و اگر به در خواست من چیزی شروع میشد نعوظ خیلی دیر و یا اصلا اتفاق نمی افتاد. در طی یک ماه اخیر به در خواست من و با راه بردهایی که آموخته بود مجذبش کردم و موفق هم بودم. رابطه مون برام لذتبخش بود ولی کافی نبود و گاهی بدون ارگاسم. همیشه روز بعد از رابطه ازش در مورد کیفیتش میپرسم که همیشه راضیه ولی نمیدونم تا چه حد راست میگه ولی من فقط به خاطر اینکه سرخورده نشه بعد از این مدت طولانی که با هم نبودیم میگم ارضا شدم. من لذت میبرم ولی ارضا نمیشم وخیلی برام سخته که شروع کننده باشم.

اگر ازش بخوام دریغ نمیکنه ولی مایلم مثل قبل ازبچه دار شدن خودش بهم تمایل داشته باشه. چه کاری میتونم انجام بدم برای بهبود روابطم و افزایش اعتماد به نفس از اندامهایی جنسیم؟ یه مورد دیگه که ذهنم رو درگیر کرده و واقعا برام سخته تمایلات همسرم به همجنس خودشه ست. البته مطمئن نیستم و فقط چند سال قبل دیدم که سایتهای مربوط به گی و داستانهای عاشقانه اونها رو دنبال میکنه. چند بار هم زمانی که فرزندم کوچک بود لخت جلوی لپتاپ دیدمش. یک بار هم یه پیامکه از اندام جنسیش تعریف کرده بود رو به صورت اتفاقی دیدم و باهاش به صورت محترمانه درمیون گذاشتم که گفتش وخی مردونه بوده. من ازش خواستم اگه چیزی هست لطفا به من آسیب نزنه که بعد از اون همه مشکل در نعوظ پیدا کرد. یکبار هم عفونت شدید ادراری گرفت که دکتر پرسید رفتار پرخطر داشته یا نه؟ مطلبی روکه گفتم مربوط به چهار سال قبل بوده. ولی هفته گذشته هم باز سایت گی رو چک کرده بود. لطفا راهنماییم کنید.

فکر می کنم شما حتما مراجعه کنین و مورد شما موردی نیست که من بتونم در اینجا کمکی بکنم. اما شرح حال شما بهانه ایه برای یادآوری چند نکته:

۱- گفتید که سالها در رابطه با همسرتون مشکل داشتین و بعد باردار شدین. این اشتباهه و متاسفانه به طرز عجیبی هم رایجه. گمون نکنم الان دیگه کسی باشه که ندونه اون باور قدیمی که «مشکل داری با شوهرت؟ بچه بیارین درست میشه» تا چه حد احمقانه ست؛ اما خیلی از خانمها، شاید بیشتر با این استدلال که بچه بیاد و سرشونو گرم کنه و حواسشون از مشکلاتشون پرت بشه، یا دلخوشی جدیدی برای زندگیشون درست کنن، در کوران مشکلات و مسایلی که با همسرشون دارن، تصمیم به بارداری می گیرن. قطعا این کار اشتباهه و بسیار خودخواهانه و اجازه بدین بگم حتی غیر انسانی.

اولا بچه عروسک شما نیست. دلخوشکنک شما نیست. یک انسانه و وقتی حق دارین به این دنیا واردش کنین که مطمئن باشین بستر مطمئنی برای رشد تربیت او فراهم کردین. ثانیا، بارداری و وضع حمل، یعنی استرس روی استرس. می دونین این استرس ها با شما چه می کنه؟ بچه، هیچ مشکلی رو حل نمی کنه، فقط شما رو مجبور می کنه هر برنامه ای برای حل مشکلاتتون دارین، عقب بندازین.

۲- خانمها، وقتی خودشون از رابطه لذت نمی برن و باز فقط به فکر شوهرشون هستن که نکنه راضی نباشه، شان خودشون رو در حد یه ماشین جنسی پایین میارن. یکی از باورهای قدیمی غلط اینه: «شوهرتو راضی نگه نداری، از دستت میره». من همیشه به مراجعانم میگم که شما جذاب ترین زن دنیا هم باشی، مردی که بخواد به شما وفادار نباشه، کار خودش رو می کنه.  اون چیزهایی که باعث میشه احتمال بی تعهدی یک همسر (دقت کنید. نمیگم یک مرد. میگم یک همسر) کاهش پیدا کنه، اولا کنترل درونی خود همسره، و بعد، صمیمیت زوج با همدیگه ست. اتفاقا وقتی شما در هر شرایطی می خواین فقط یک «سرویس دهنده» خوب باشین، عملا خودتونو تحقیر کردین و مردی که شما رو حقیر ببینه، ممکنه اجازه هر کاری به خودش بده.

۳- اگر مردی تمایلات همجنسگرایانه داشته باشه، نباید ازدواج کنه. همجنسگرایی از نگاه دانش امروز، یک اختلال نیست و درمانی هم براش وجود نداره. البته مهمه که تشخیص بدیم واقعا یک فرد همجنسگراست (به این معنا که از ابتدا هیچ تمایلی به جنس مخالف نداشته و نداره) یا اینکه بای سکچواله (یعنی به هر دوجنس میتونه گرایش داشته باشه) یا اینکه همجنسگرایی فقط براش یک ماجراجویی محسوب میشه. در حالت اول، کاری نمیشه می کرد. در حالت دوم مداخله احتمالا کمک کننده خواهد بود و در حالت سوم، قطعا مداخله درمانی لازمه.