دختر یک ساله ام انحراف جنسی پیدا کرده!

 

من صاحب دو دختر دوقلو هستم که یکی از آنها مدتی دچار حساسیت قسمت ناحیه تناسلی اش شد و همینکه پوشکش را باز می کردم شروع می کرد به خاراندن بدنش تا اینکه درمان شد و خوب شد. حالا بعد از گذشت چند ماه هنوز هم به محض اینکه می خواهم پوشکش را باز کنم و تعویضش کنم با دست شروع می کند به بازی کردن با بدنش....

طوری شده که همسرم ناراحت می شود و می گوید زود پوشکش کنم... من کمی نگران این موضوع هستم... چون قرار نیست که همیشه پوشکش کنم؛ این عادت تا کی در سر دخترم  هست؟ واقعا نمی دانم باید چطور او را ترک بدهم اگر امکانش هست مثل همیشه من را راهنمایی کنید.

 در ضمن دخترم یک سال و نیمه است... و اینکه تازگی ها آن یکی قلش هم بعضی اوقات همینکار خواهرش را تکرار می کند. نمی دانم اما فکر می کنم از قل اولی یاد می گیرد. به هرحال این موضوع باعث ناراحتی من شده است. باید چکارکنم آقای دکتر؟

پاسخ:

گاهی رفتارهایی در بچه ها هست که ما از آنها تعبیر می کنیم به رفتارهای جنسی. در همه بچه ها هم ممکن است باشد، نه اینکه فکر کنیم مثلا اگر بچه ما این طور است، فرق دارد با دیگران، و مثلا بچه معصوم ما مستعد انحرافات جنسی است!

 

بچه ها ممکن است آلت تناسلی شان را تحریک کنند و طبیعتا لذت هم ببرند (همان پایانه های عصبی که در بزرگسالی برای درک لذت هست، در کودکی هم هست) و ما اسم این کار را بگذاریم خودارضایی، اما ماهیت این رفتارها با رفتارهای جنسی بزرگسالان فرق دارد.

 

بچه ها تا حدود ۵-۶ سالگی، درکی از مفهوم جنسیت ندارند. آنها گاهی به صورت غریزی و گاهی به تقلید، رفتارهایی می کنند که از نظر ما نابهنجار است، اما برای آنها مثلا بازی کردن با آلت تناسلی، فرقی با ناخن جویدن یا مکیدن انگشت شان ندارد. همه این رفتارها می تواند برایشان عادت شود و کمی تا قسمتی هم از آن لذت ببرند. اما ما ناخن جویدن را می توانیم تحمل کنیم و خاراندن پوشک را نه!

 

در واکنش به همه این رفتارها، دو اصل را باید در نظر داشته باشیم:

۱- واکنش ما باید طبیعی باشد. به هر ترتیبی، اگر کودک متوجه شود که ما حساس شده ایم، احتمال اینکه مقابله کند و بیشتر به سمت آن رفتار برود، بیشتر می شود. اشتباه محض است اگر در برابر این رفتارها، عصبانی شویم و واکنش تند نشان دهیم و بچه را تنبیه کنیم.

 

۲- با همان برخورد نرمال، باید سعی کنیم حواس کودک را به موضوع دیگری پرت کنیم. بازی دیگری دربیاوریم و کاری کنیم بچه سراغ آن برود و رفتارش را ادامه ندهد.

 

اگر مدتی این دو اصل را رعایت کنید، در اغلب موارد، به قول معروف، آن رفتار از سر بچه می افتد. اما اگر نشد، باید با یک روان شناس کودک مشورت کنید. گاهی اضطراب های کودک، او را هل می دهد به سمت این رفتارها. که البته باز هم مسئول این اضطراب ها، پدر و مادرهای عزیز هستند، نه بچه های معصوم.


 

این پرسش و پاسخ ها را هم نگاه کنید:

 

  •  سپاس از همراهی شما! مشتاق هستیم نظر شما را درباره این مطلب بدانیم. اگر عضو سایت نیستید اینجا ثبت نام کنید.

*پس از عضویت برای ارسال دیدگاه از منوی ورود به سایت وارد شوید.

نوشتن دیدگاه


تصویر امنیتی
تصویر امنیتی جدید