خود ارضایی

دوستانی که دورادور هم مرا می شناسند، می دانند پرهیز دارم از سینه زدن زیر علم دین و از علم سخن گفتن و از علم شنیدن را  دوست تر می دارم و درست تر می دانم. اما امروز را می خواهم بهانه کنم برای بیان روایتی و مرور حکایتی.

باور دارم اسلامی که در این سرزمین در چند دهه اخیر ترویج شده، بسیار بیشتر، اسلام مفاتیح الجنانی بوده و بسیار کمتر، اسلام قرآنی – نهج البلاغه ای.

از قرآن که فقط به حفظ و قرائت بسنده کرده اند و اگر گاهی به معنا رسیده اند، منحصر بوده به ترجمه، یا تفاسیری که چند ده سال از نوشتن شان می گذرد؛ گویا که قرآن حرف جدیدی ندارد و هر چه بوده، تهش را درآورده اند. پناه بر خدا.

اما مظلوم تر از قرآن، نهج البلاغه است که می گویند برادر قرآن است؛ اما صلاح نمی دانند لایش را هم باز کنند. نتیجه می شود این که می گویند سیره علوی، اما فقط تشابه اسمی است و رسم، رسم دیگری است. شواهد بسیارند. کافی است نهج البلاغه را ورق بزنید و ببینید از علویت ما تا علویت علی، تفاوت ره از کجاست تا به کجا.