خود ارضایی

 نقد یک مشاوره درباره خودارضایی (بخش اول)

پاسخ مشاور:

به یاد داشته باشيد که حرامها و حلال هاي اسلام همه بر اساس يک مصلحت و مفسده براي روح و روان و جسم انسان شکل گرفته اند، مصالح و مفاسدي که دانشمندان و روانشناسان بعد از هزارو چهارصد سال به برخي از آنها پي برده اند.

نقد من:

به عنوان یک فرد مسلمان، با اینکه همه حرام و حلال های خدا فلسفه ای دارد، موافقم. اما نکته هایی هست:

اول اینکه چه کسی می تواند قسم بخورد که همه آنچه ما حلال و حرام می دانیم، دقیقا نظر خداست؟ در همین فقه شیعه، ما روزگاری را گذرانده ایم که وسایل نوین ارتباط جمعی هم توسط فقها حرام اعلام شده. یا نظر بعضی از فقهای متاخر مثل آیت الله گلپایگانی این بود که هر نوع موسیقی حرام است. یا هنوز هم برخی فقها معتقدند شطرنج حرام است؛ اما آیت الله خمینی آن را حلال دانست و الان در همه بقالی ها هم هست. در همه این موارد ما باید رگ گردن می گذاشتیم که حتما دلایل علمی اثبات کرده اینها برای انسان مضر است؟

یکی از همراهان سایت، مطلبی را برایم فرستادند که پاسخ های یک مشاور در یک وب سایت به قول خودشان «معتبر» بود به این پرسش: «من جواني ۱۷ ساله هستم که مدتي هست دچار خودارضايي شده ام. قبلا با اين توجيه که خدا من را نگاه مي کند و خودارضايي را يک گناه دانستم، شروع به نماز خواندن کردم تا حدود کمي از آن جلوگيري کردم، ولي مدتي است که دوباره گرفتار آن شده ام. آيا راهي براي ترک آن برای من داريد؟»

آقا یا خانم مشاور پاسخ مفصلی نوشته بود که می خواهم آن را فراز به فراز نقل و نقد کنم. پیشاپیش هم از طولانی بودن این مطلب عذرخواهی می کنم. اما فکر می کنم لازم است یک بار دیدگاه خودم را درباره این موضوع، واضح و روشن بیان کنم.

پاسخ مشاور: